apoCATlypse

NIEBO GWIAZDZISTE NADE MNĄ, OTCHŁAN PRZEPASTNA WE MNIE Wiatr roznosi morowe powietrze. Nikt tego jeszcze nie czuje. Nikt nie panikuje, nie próbuje uciec z zarażonej strefy. Jest noc, gwiazdy są daleko, daleko, a oczy Césara są ciemne, bardzo ciemne. Narada trwa już trzy godziny, o wiele minut za dużo. Trzeba było odciąć zagrożoną dzielnicę od razu. Czujniki skażenia migają ostrzegawczo na ulicach, lecz miasto śpi. - To dwa miliony ludzi. Do kurwy nędzy, nie możemy spopielić dwóch milionów ludzi! - Słyszy César. Twarz

II: Przestań myśleć Obudził go ból głowy, paskudne uczucie sztywności karku i zapach smażonych jajek. Dwa pierwsze zjawiska były mu ostatnio dziwne znajome, ostatnie zaś wydało się podejrzane. W rzeczywistości, w której żył od kilku dni, nie istniały tak normalne rzeczy jak jajecznica na śniadanie. Emma najwyraźniej miała na ten temat inne zdanie. Nie otworzył oczu. Jego żołądek dawał o sobie znać za pomocą uczucia niezbyt przyjemnego ssania w głębi trzewi. Była to jednak jedynie niemal&#

0 Po trzech dobach sytuacja była zła. Karetki wyły, manewrując pomiędzy gruzami, odgarnianymi przez nieliczne spychacze i jeszcze mniej liczną ekipę Luke'a Cage, biorącą na siebie zadanie oczyszczenia miasta. Niebo zasłane było helikopterami, które lądowały wszędzie, gdzie tylko się dało, aby przetransportować rannych do szpitali tak oblężonych, że ludzie leżeli na korytarzach, czekając na słaniających się ze zmęczenia lekarzy i chirurgów o spuchniętych nadgarstkach. Na ulicach leżały

Świat się zmienia. Zmieniały się też Igrzyska, a obserwowanie tych zmian było jak bierne patrzenie na mutującego się potwora – efekt początkowy był równie potworny, co końcowy. Przez dziesiątki lat Głodowe Igrzyska ulegały przeobrażeniom, aż niemalże nikt nie pamiętał, jaki był ich pierwotny cel. Mags pamiętała. Gdy po raz pierwszy prezentowano ją publiczności, nikt nie wiwatował. Tłum patrzył na nią w milczeniu, a żałobne biało-granatowe szaty sprawiały, że młod